![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQpk6OSwegJpag62jhybW5wnS9fH6hR6ddD4BkGDyNV3qzTlEA_-Bu4eZy-7q9bSonylP6TdrsFHGSuH45d7v2kE_bx9nqj8En65Cr8t6rOAKXigPcmz70jheHPd5Qb9cEndFvnBE5D-8/s320/48749980(2).jpeg)
Δεν είναι τυχαία τα ταξίδια του στο εξωτερικό. Ο Παπανδρέου ανήκει- στις παρυφές, βεβαίως- ενός παγκόσμιου συστήματος πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Το οποίο ,επειδή είναι ασύμμετρο , αναζητάει σταθερούς παράγοντες σε ευαίσθητες περιοχές. Ο Παπανδρέου είναι ένας από αυτούς.
Έτσι εφευρέθηκε το μνημόνιο για να θέσει την χώρα υπό έλεγχο. Αλλά και για να την μετατρέψει σε πειραματόζωο διάφορων οικονομικών προτύπων (μοντέλων). Η Ελλάδα ποτέ δεν είχε πρόβλημα δανεισμού. Ούτε καν όταν το Πασοκ κέρδισε τις εκλογές. Θυμάται κανείς, στην προεκλογική περίοδο, να μιλάμε για….spreads ;
Ο Παπανδρέου εφηύρε τους διεθνείς κερδοσκόπους στους οποίους προσέφερε τους μισθούς και τις συντάξεις των ελλήνων. Αφού προηγουμένως , με αλλεπάλληλες συνεντεύξεις , τους έπεισε ότι η ελληνική οικονομία βυθίζεται σαν τον Τιτανικό. Όταν, λοιπόν, το βροντοφώναζε ο ίδιος τι θα έκαναν οι τράπεζες ; Δεν θα έκοβαν τα δάνεια στην Ελλάδα ; Έτσι άνοιξε ο δρόμος για το μνημόνιο.
Το μνημόνιο , λοιπόν, δεν είναι μια οικονομική, αλλά μια πολιτική επιλογή. Η ελληνική οικονομία δεν το είχε ανάγκη. Αρκούσε μια απόφαση για δανεισμό (χωρίς τυμπανοκρουσίες) όταν τα επιτόκια ήταν χαμηλά. Ο Παπανδρέου δεν το έκανε όχι από λάθος εκτίμηση, αλλά από συνειδητή πολιτική επιλογή.
Γι’ αυτό και η πολιτική επιλογή της ελληνικής κοινωνίας ( δηλαδή, η ψήφος) είναι η μόνη που μπορεί να μας απαλλάξει και από τους δύο. Και από τον Παπανδρέου και από το μνημόνιο.